Biswambhar Roy, podstarzały arystokrata z familii o znakomitych tradycjach, stoi na progu bankructwa zarówno finansowego, jak społecznego. Zaczyna się drugie ćwierćwiecze dwudziestego stulecia: feudalizm w Indiach już umiera. Dziedzic chwały przodków, których podobizny zdobią jalsaghar – salon muzyczny w naznaczonym rozkładem i ruiną pałacu – nie zdaje sobie jednak z tego sprawy: ślepo żyje złudzeniami i jedyną pasją, na którą wydaje resztki majątku. Ową pasją jest muzyka, dziedzina mecenatu wielu pokoleń hinduskiej kasty możnowładców. Roy urządza markowe koncerty zespołów, sprowadzanych do posiadłości wśród płaskiego pustkowia na morskim wybrzeżu, gdzie pozostały jeszcze tylko resztki służby, słoń i wspaniały rumak. W czasie jednej z wieczornych imprez dowiaduje się o utonięciu najbliższych; zamyka jalsaghar i postanawia nigdy więcej nie słuchać muzyki. Zmienia jednak zamiar, gdy sąsiad-nuworysz, syn lichwiarza, otwiera konkurencyjny salon koncertowy: w swym majestatycznym obłąkaniu Roy wydaje wszystkie pieniądze na arcywystawny pałacowy festiwal pieśni i tańca. Teraz, w swoim przekonaniu, może już w chwale odejść z tego świata: każe osiodłać konia i w pijanym galopie pędzi przez piaski, by w końcu spaść i zginąć.