INNE ŚWIATY
JOHNNY POSZEDŁ NA WOJNĘ reż.: Dalton Trumbo, USA 1971 (112')
scen. (na podst. powieści własnej): Dalton Trumbo, zdj.: Jules Brenner, muz.: Jerry Fielding
w.: Timothy Bottoms, Jason Robards jr, Marscha Hunt, Diane Varsi, Donald Sutherland, Kathy Fields, Charles McGraw
Nagroda Specjalna Jury oraz nagroda FIPRESCI na MUF w Cannes’ 1971
Okaleczony ludzki wrak bez rąk , nóg, części twarzy, znajdujący się na granicy dwóch światów, zdegradowany przez lekarzy do roli spełniającego tylko fizjologiczne funkcje strzępu ciała, zdobywa się na rozpaczliwy protest przed odebraniem mu resztek człowieczeństwa. Wstrząsający obraz wysiłku o zamanifestowanie światu istnienia świadomości w obandażowanym kadłubie.
MOJA LEWA STOPA reż.: Jim Sheridan, Irlandia/Anglia 1989 (103’)
scen. (na podst. autobiografii Christy’ego Browna): Shane Connaughton, Jim Sheridan, zdj.: Jack Conroy, muz.: Elmer Bernstein
w.: Daniel Day-Lewis, Ray McAnally, Brenda Fricker, Ruth McCabe, Fiona Shaw, Huge O’Connor
Oscary’ 1989 za najlepszą rolę męską (D. Day-Lewis) oraz drugoplanową rolę kobiecą (B. Fricker)
Bohaterem filmu jest Christy Brown, kaleki malarz i pisarz. Od urodzenia niemal całkowicie sparaliżowany, sprawną miał tylko lewą nogę. Palcami lewej stopy uchwycił kiedyś, jako dziecko, kawałek kredy, aby niezdarnie wypisać na deskach podłogi słowo „matka”. Tym słowem uczynił pierwszy krok do pokonania fizycznych ograniczeń własnego organizmu.
NIENORMALNI reż.: Jacek Bławut, Polska 1990 (78’)
scen.: Jerzy Rudziński, Tadeusz Piróg
w.: Leszek Ploch, Tomasz Gniatkowski , Mariusz Zawadzki, Henryk Lange, Katarzyna Żaboklicka, Dariusz Ilnicki, Janusz Machaj
Nagroda Don Kichota’ 1991 Polskiej Federacji DKF; wyróżnienie Specjalne Jury na MFF w San Sebastian’ 1991; nagroda im. Josepha von Sternberga oraz wyróżnienie FIPRESCI na MFF w Mannheim’ 1991
Paradokumentalna opowieść o mieszkańcach domu dla umysłowo upośledzonych nie jest próbą wymuszenia na widzu współczucia. Swoich bohaterów pokazuje Bławut w serii codziennych, drobnych zajęć i tarapatów, pokazuje bez żadnego dziwowania się nad ich odmiennością. I staje się coś niebywałego: oto już po kilkunastu minutach pękają niewidzialne bariery odgradzające widzów od świata ludzi „nienormalnych”.
ZAGADKA KASPARA HAUSERA reż.: Werner Herzog, Niemcy 1974 (108’)
scen.: Werner Herzog, zdj.: Jörg Schmidt-Reitwein, muz.: Pachebel, Albinoni, Orlando di Lasso, W. A. Mozart
w.: Bruno S., Walter Ladengast, Brigitte Mira, Hans Musäus, Willy Semmelrogge, Michael Kroecher, Henry van Lyck, Enno Patalas
Nagroda Specjalna Jury oraz nagroda FIPRESCI na MFF w Cannes '1975; Srebrny Hugo na MFF w Chicago '1975
Zdaniem Wernera Herzoga w jego filmie został przedstawiony „jedyny znany w historii ludzkości przypadek, kiedy człowiek narodził się dopiero będąc dorosłym”. Kasper, który – jak daleko sięgał pamięcią – trzymany był w ciemnicy, nigdy nie widział drugiego człowieka! Sądził, ze jest jedyna istota na świecie, a pasek, którym był przywiązany do podłogi uważał za naturalną część swego ciała. Nagłe wkroczenie tego ludzkiego fenomenu do świata cywilizacji, musiało doprowadzić do nieuchronnego konfliktu między kulturą a nauką.
ANIOŁ PRZY MOIM STOLE reż. Jane Campion, Nowa Zelandia 1990 (158’)
scen. (na podst. powieści Janet Frame: „To the Island”, „An Angel at My Table”, „The Envoy from Mirror City”): Laura Jones, zdj.: Stuart Dryburgh, muz.: Don McGlashan
w.: Kerry Fox, Alexi Keogh, Karen Fergusson, Iris Churn, K. J. Wilson
Jean jest dziewczynką z biednego domu, brzydką, zwaną Kudłaczem z powodu szopy gęstych rudych włosów. Jest nadwrażliwa, nieśmiała i od dziecka umie znajdować odpowiednie słowa dla opisania swoich wrażeń. To urodzona pisarka. Inność Jean sprawia jednak, że ludzie chcą jej „pomóc”, spowodować, żeby nie odróżniała się od otoczenia, więc na osiem długich lat zamykają ją w szpitalu psychiatrycznym, aby leczyć schizofrenię.
