HANAMI - KWIAT WIŚNI (Kirschblüten - Hanami) reż.: Doris Dörrie; scen.: Doris Dörrie; zdj.: Hanno Lentz; muz.: Claus Bantzer, Niemcy/Francja 2008 (127 min)

w.: Elmar Wepper (Rudi Angermeier), Hannelore Elsner (Trudi Angermeier), Aya Irizuki (Yu), Maximilian Brückner (Karl), Nadja Uhl (Franzi), Brigit Michmayr (Karolin), Felix Eintner (Klaus), Floriane Daniel (Emma), Celine Tannerberger (Celine), Robert Döhlert (Robert), Tadashi Endo (tancerz butoh)

Grand Prix na MFF w Seattle' 2008

Pan Rudi wybiera się do Tokio, gdzie pracuje jego syn. Chce spełnić pragnienie zmarłej nagle żony: zobaczyć górę Fudżi. Syn biznesmen okazuje się kompletnie obcym człowiekiem. Nie mają sobie nic do powiedzenia - zupełnie jak ojciec i dzieci w "Tokijskiej opowieści" Ozu. Gdy jednak ojciec zostaje sam w mieszkaniu, zaczyna odprawiać dziwne rytuały. Zachowuje się, jakby żona cały czas była przy nim.
Ma ze sobą walizkę pełną jej rzeczy. Przymierza je. Nie ma w tym szaleństwa ani perwersji. Kluczem do tych performance'ów jest niwelujący wszelkie bariery japoński "taniec cieni" - butoh, którym zachwycała się żona. Tą fascynacją zdołała zarazić, zdawałoby się, obojętnego męża. Na "taniec cieni" składają się potoczne, nieharmonijne, nieoczekiwane gesty. Może go tańczyć każdy. Można w tym tańcu być dwiema osobami naraz - żywym i umarłym. Bo - wszyscy żyją i wszyscy umierają - jednocześnie.

Tadeusz Sobolewski - GAZETA WYBORCZA

 

NASZA KLASA (Klass) reż. Ilmar Raag, scen. Ilmar Raag, muz. Martin Kallasvee, Paul Oja; Estonia 2007 (99 min)
w.: Vallo Kris (Kasper), Pärt Uusberg (Joosep), Lauri Pedaja (Anders), Paula Solvak (Thea

Specjalna nagroda jury oraz  FIPRESCI (Ilmar Raag) na MFF w Warszawie' 2007

Introwertyczny Joosep jest przedmiotem ordynarnych żartów swoich kolegów z klasy, których irytuje jego milczące usposobienie. Jedyne wsparcie ma w kumplu z ławki, Kasparze. Zaczepki wobec chłopaków przekraczają w końcu granicę ludzkiej godności. Po wyjątkowo obrzydliwym incydencie Joosep i Kaspar postanawiają, że pora coś z tym zrobić.

Podzielony na siedem rozdziałów film rozgrywa się w bezimiennym estońskim liceum. Nie jest to socjologiczne studium przemocy wśród młodzieży. Film jest uniwersalną refleksją na temat ciemnych stron ludzkiej duszy.

 

 

BRICK LANE reż.: Sarah Gavron; scen.: Abi Morgan, Laura Jones; zdj.: Robbie Ryan; muz.: Jocelyn Pook; Anglia 2007 (102 min)

w.: Tannishtha Chatterjee (Nazneen), Satish Kaushik (Chann), Christopher Simpson (Karim), Naeema Begum (Shahana), Lana Rahman (Bibi), Harvey Virdi (Razia), Lalita Ahmed (Mrs Islam), Zafreen (Hasina)

Pewnego dnia, życie siedemnastoletniej Nazneen, emigrantki z Bangladeszu, całkowicie się zmienia. Jej nowym mężem zostaje dużo starszy mężczyzna, jej nowym domem staje się blokowisko we wschodniej części Londynu. W tym całkowicie innym świecie młoda hinduska dziewczyna stara się znaleźć sens życia i jednocześnie spełnić należycie swój małżeński obowiązek. Mężczyzna o nadętym charakterze (i wydętym brzuchu) jest prawdziwym sprawdzianem jej ślubowanego posłuszeństwa. Uczona od urodzenia, że nie powinna walczyć ze swoim losem, Nazneen poświęca się życiu rodzinnemu, tłumiąc swoje tęsknoty i pragnienia - do dnia, w którym Karim, nowy mężczyzna, wkracza w jej życie.

ANNIE HALL reż.: Woody Allen; scen.: Woody Allen, Marshall Brickman; zdj. Gordon Willis; USA 1977 (93 min)

w.: Woody Allen (Alvy Singer), Diane Keaton (Annie Hall), Tony Roberts (Rob), Carol Kane (Allison), Paul Simon (Tony Lacey), Shelley Duvall (Pam), Janet Margolin (Robin), Colleen Dewhurst (Mrs. Hall), Christopher Walken, Duane Hall (as Christopher Walken), Donald Symington (mr. Hall), Helen Ludlam (Grammy Hall), Mordecai Lawner (mr. Singer)

Oscar w kategorii: najlepszy reżyser, najlepszy scenariusz oryginalny, najlepszy film, najlepsza aktorka pierwszoplanowa (Diane Keaton), 1978

 
BAFTA  w kategorii: najlepsza aktorka pierwszoplanowa (Diane Keaton), najlepszy film, najlepszy montaż (Ralph Rosenblum, Wendy Greene Bricmont), najlepszy reżyser, najlepszy scenariusz (Marshall Brickman, Woody Allen), 1978

Złote Globy w kategorii: najlepsza aktorka w komedii lub musicalu (Diane Keaton), 1978

 

Dla wielu jeden z najgenialniejszych filmów Woody'ego Allena. Historia zawiłej relacji - burzliwego związku nowojorskiego komika i intelektualisty oraz uroczej i fascynującej Annie.

Alvy Singer pochodzi z biednej żydowskiej rodziny z Brooklynu, pracuje jako komik i gagman, jest intelektualistą niezdolnym do afirmacji samego siebie, trapionym obsesjami seksu i śmierci, kochającym Nowy Jork i nieznoszącym Zachodniego Wybrzeża. Annie, piękna, wesoła, ale i neurotyczna dziewczyna ze Środkowego Zachodu, z rodziny zamożnych i szanowanych WASP-ów (białych anglosaskich protestantów), usiłuje nadążać za lotnym umysłem Alvy?ego, ale nie dzieli z nim obsesji śmierci i marzy o karierze piosenkarki.


OJCZE NASZ. KREW Z KRWI (Padre Nuestro) reż.: Christopher Zalla; scen.: Christopher Zalla; zdj.: Igor Martinovic, muz.: Brian Cullman; Argentyna  USA 2007 (110 min)

w.: Jesús Ochoa (Diego), Armando Hernández (Juan), Jorge Espíndola (Pedro), Paola Mendoza (Magda), Eugenio Derbez (Anibal), Sean Andrew (policjant), Leonardo Anzures (Simon), Luis Antonio Aponte (brygadzista), Jean Brassard (łaściciel restauracji), Barbara Danicka (Polka), Ricky Garcia (racownik restauracji), Scott Glascock (John), Israel Hernández (Ricardo), Yarida Hernandez (kobieta)

Grand Prix Jury, Sundance Film Festival (World Premiere Dramatic Competition) '2007

Znakomity debiut o środowisku nielegalnych imigrantów z Meksyku w USA oraz o skradzionej tożsamości. Ta prowokująca historia to również dogłębna analiza człowieka pragnącego być kochanym. Juan i Pedro spotykają się w ciężarówce pełnej meksykańskich imigrantów jadących bez dokumentów do Nowego Jorku. Pedro pokazuje Juanowi zapieczętowany list od matki i opowiada nowemu przyjacielowi, że jedzie na pierwsze spotkanie ze swoim ojcem Diego, bogatym restauratorem, którego dotąd nie wiedział. Niestety, rano budzi się okradziony, ląduje na ulicy, jest kompletnie zagubiony w obcym mieście. Tymczasem Juan pojawia się u Diego z listem, twierdząc, że jest jego synem - "Ojcze nasz" to znakomity przykład amerykańskiego kina niezależnego rodem z Sundance charakteryzujący się szybkim tempem i niespodziewanymi zwrotami akcji.