Stronnicza historia polskiego kina
w.: Jerzy Skolimowski (Andrzej Leszczyc), Elżbieta Czyżewska (dziewczyna), Tadeusz Mins, Jacek Szczęk, Andrzej Żarnecki
Debiut fabularny Jerzego Skolimowskiego, a zarazem pierwsza część dyptyku o losach Andrzeja Leszczyca - młodego, wrażliwego człowieka, zagubionego we współczesnym świecie, rozpaczliwie szukającego wyjścia z beznadziejnej i bezcelowej codzienności. Film rozpoczyna się w momencie, gdy Andrzej budzi się wczesnym rankiem, zostawia śpiącą dziewczynę i stawia się przed komisją poborową. Ku zdumieniu jej członków domaga się niezwłocznego powołania do służby zasadniczej. Dla tego celu bowiem dopiero co porzucił studia ichtiologiczne. Doszedł do wniosku, że jedynie wojsko nauczy go, co naprawdę znaczy dorosłe życie. Z kartą poborowego, mając jeszcze przed sobą kilka godzin "w cywilu" wraca do dziewczyny i swoich zwykłych obowiązków. Film Skolimowskiego jest montażem krótkometrażowych etiud szkolnych, realizowanych przez reżysera w ciągu czteroletnich studiów.
Trzy nowele ukazujące pełną napięcia atmosferę codzienności okupacyjnej widzianej oczyma dzieci. "Na drodze" - bohaterami noweli są zagubiony we wrześniowej zawierusze chłopiec i żołnierz wiozący po rozbiciu oddziału nikomu już niepotrzebna kancelarię. W końcu i on chwyci za karabin i stanie do nierównej walki. "List z obozu" - chłopcy, bohaterowie noweli, pomagają matce w trudnych dniach okupacji. Ze szczególną troską i czcią opiekują się mundurem oficerskim ojca, który przebywa w obozie jenieckim. Kiedy zjawia się u nich jeniec radziecki, uciekinier z pobliskiego obozu, dadzą mu buty i mundur ojca. "Kropla krwi" - bohaterką jest ukrywająca się w sierocińcu dziewczynka żydowska, u której Niemcy odkrywają typowe cechy aryjskie.
WSPÓLNY POKÓJ reż.: Wojciech J. Has ; scen.: (na podstawie powieści Zbigniewa Uniłowskiego) Wojciech J. Has; zdj.: Stefan Matyjaszkiewicz; muz.: Lucjan Kaszycki; Polska 1960 (88 min)
Studium psychiki kilku mieszkańców sublokatorskiego pokoiku czynszowej kamienicy warszawskiej - skazanych na bezczynność młodych intelektualistów, których daremne próby zdobycia miejsca w społeczeństwie międzywojennej Polski prowadzą do katastrofy. Losy kilku mieszkańców sublokatorskiego pokoju w staromiejskiej warszawskiej kamienicy, nie mogących na początku lat trzydziestych znaleźć pracy, miejsca w społeczeństwie, zadowolenia, szczęścia. Są wśród nich Lucjan Salis - dobrze zapowiadający się poeta; student prawa, Zygmunt Stukonis - autor nie wydanych poematów i Dziadzia - melancholijny ekscentryk, też bezskutecznie szukający swego miejsca na ziemi.
NIKT NIE WOŁA reż.: Kazimierz Kutz; scen.: (na podstawach powieści własnej) Józef Hen; zdj.: Jerzy Wójcik ; muz.: Wojciech Kilar; Polska 1960 (85min)
Rozgrywający się wkrótce po wyzwoleniu dramat psychologiczny: historia człowieka, który na Ziemiach Zachodnich szuka ucieczki przed konsekwencjami wojny, chcąc rozpocząć nowe życie. Bożek, w przeciwieństwie do Maćka Chełmickiego, nie wykonał rozkazu. Ucieka, osiedla się w miasteczku na Ziemiach Odzyskanych, szuka zapomnienia i samotności. Poznaje Lucynę, dziewczynę dojrzalszą od niego, zawiera jednak także znajomości z innymi kobietami. Kiedy dowiaduje się, że członkowie organizacji podziemnej są na jego tropie, opuszcza pospiesznie miasteczko, ale wszystko wskazuje na to, że wróci do Lucyny, bo łączy ich prawdziwa miłość.
Psychologiczny dramat wojenny-tragiczne losy młodego Żyda, przechodzącego w okupowanej Warszawie gehennę skazanego na zagładę narodu. Jakub za przypadkowe zabójstwo dostaje się do więzienia, które opuszcza we wrześniu 1939 roku. Pracuje w getcie jako grabarz, ale po śmierci matki ucieka z niego, właściwie wbrew swojej woli. Znajduje schronienie u kolejnych osób (Lucyny, towarzysza z więzienia - Maliny), wreszcie pragnie zerwać z izolacją i wrócić do getta, ale ono już nie istnieje...
