Widmo krąży po Europie – Berlusconi

KAJMAN reż.: Nanni Moretti, prod.: Włochy 2006 (110 min)

w.: Silvio Orlando (Bruno Bonomo), Jasmine Trinca (Teresa), Michele Placido (Marco Pulici), Jerzy Stuhr (Jerzy Sturowski)

David di Donatello Awards’2006 za najlepszy film, reżyserię, rolę męską (S. Orlando), muzykę i dźwięk; nagrody za scenariusz i muzykę na MFF w Taorminie’2006

Bruno Bonomo (czyli Dobry Człowieczek) ma mnóstwo powodów do zmartwień. Jego mała firma produkcyjna przeżywa kryzys. Żona, kobieta z artystycznymi ambicjami, domaga się rozwodu. I właśnie w tym momencie do rąk Bruna trafia scenariusz napisany przez młodą, nieznaną dziewczynę, dokumentalistkę, o przekrętach pewnego politycznego cwaniaka. Bruno zaczyna czytać skrypt, ale zasypia nad nim,wyobrażając sobie poszczególne sceny. Dziewczyna mu się podoba, chce produkować jej film i bez namysłu idzie do telewizji po dotację, gdy nagle dociera do niego to, że scenariusz jest historią Berlusconiego i że odrzucili go po kolei wszyscy producenci, nie mogąc z oczywistych powodów liczyć na wsparcie.

ZABIŁEM BERLUSCONIEGO reż.: Gianluca Rossi, Daniele Giometto, prod.: Włochy 2008 (88 min)

w.: Alberto Bognanni (Matteo), Sabrina Paravicini (Livia), Andrea Roncato (Gaetano)

Rok 2001. Partia Silvia Berlusconiego wygrywa właśnie wybory parlamentarne. Fabuła filmu skupia się wokół losu pewnej, skrajnie lewicowej, pary, Livii i Matteo. Kiedy kobieta dowiaduje się, że jej mąż zagłosował na lidera Forza Italia, zaczyna się piekło. Livia ucieka z domu w środku nocy, po czym staje się ofiarą makabrycznego wypadku (spada na nią kawałek przelatującego samolotu). Matteo, chcąc zatrzymać dziewczynę podczas silnej burzy, nie zauważa na pasach przechodnia, którego przejeżdża. Przerażony ucieka z miejsca wypadku, ale postanawia tam wrócić. Mężczyzna, któremu ostatecznie chciał pomóc, nie żyje. Matteo zakopuje zwłoki w ogródku, a po powrocie dowiaduje się ze skradzionych ofierze dokumentów, że... zabił Berlusconiego.

WIDEOKRACJA  reż.: Erik Gandini, prod.: Szwecja/Dania/Anglia/Finlandia 2009 (85 min)

w.: Lele Mora, Flavio Briatore, Fabrizio Corona

Nagroda Specjalna Jury na MFF Dokumentalnych w Sheffield’2009

W filmie nieustannie obserwujemy hipnotyzujący korowód medialnych mężczyzn: wypachnionych, wypięknionych, rozkochanych w sobie, robiących wszystko, by pokazać światu, jacy są silni. Reżyser konfrontuje ich z postacią niejakiego Ricky’ego Canevali – robotnika, który też chciałby być gwiazdą, uzależnionego od swojej matki i równocześnie przeświadczonego, że to kobiety, wskakujące każdemu producentowi do łóżka, zabierają mu miejsce w telewizji.

BELLUSCONE. HISTORIA SYCYLIJSKA  reż.: Franco Maresco, prod.: Włochy 2014 (95 min)

w.: Marcello Dell’ Utri, Tatti Sanguinetti, Francesco „Ciccio” Mira, Salvatore „Erik” De Castro, Salvatore Ficarra, Valentino Picone

David di Donatello Award’2015 za najlepszy film dokumentalny; Nagroda Specjalna Jury (w sekcji: „Orizzonti”) na MFF w Wenecji’2014

Mockdokument nie jest gatunkiem popularnym w panoramie włoskiego kina. Jednakże istnieje twórca, który jest z nim głównie kojarzony – Franco Maresco. Reżyser kreuje fikcyjne dziennikarskie śledztwo, które ma jednak na celu zbadanie prawdziwych i kontrowersyjnych relacji sycylijskich w karierze Berlusconiego. Bohater filmowej opowieści, Ciccio Mira, ewidentnie stara się przemilczeć gorące kwestie związane z „oddolnym”, mafijnym poparciem Palermo dla lidera Forza Italia. Pomiędzy fikcją, udawaną rzeczywistością i tą prawdziwą, Maresco wprowadza humor i groteskę, tak charakterystyczną dla jego absurdalnego poczucia humoru. O Berlusconim można mówić tylko w taki sposób.

S.B. ZNAŁEM GO DOBRZE reż.: Giacomo Durzi, Giovanni Fasanelli, prod.: Włochy 2012 (74 min)

w.: Vittorio Dotti, Paolo Pillitteri, Armano Cicero, Davide Rampello, Gabriella Carlucci, Giuliano Ferrara, Paolo Cirino Pomicino

Sami twórcy ogłaszają – „chcieliśmy opowiedzieć o tym potworze z perspektywy historycznych przemian, zmian narracji, bez oceniania czy moralizmu”. Dokument ma ciekawą strukturę. Pierwsza połowa skupia się na wywyższaniu zasług medialnego potentata w perwersyjnie niebezpieczny sposób, były premier jest nawet chwalony. Na ekranie pojawia się śmietanka włoskiej polityki, adwokaci i dziennikarze, świadkowie przemian społeczno-politycznych pomiędzy Pierwszą a Drugą Republiką. Berlusconi jako święty? Polityczny innowator i obrońca demokracji? Niekoniecznie. Druga połowa to czas krytyki – Berlusconi już nie jako polityk, ale showman, który w żaden sposób nie przysłużył się włoskiemu narodowi, nie dokonał żadnej istotnej reformy.

UKŁAD reż.: Sabina Guzzanti, prod.: Włochy 2014 (104 min)

w.: Sabina Guzzanti (narratorka, profesorka teologii, dziennikarka, Berlusconi), Ninni Bruschetta (profesor teologii)

Fabularyzowany dokument  jest przykładem odkrywczego opracowania materiału archiwalnego, które stanowi alternatywę dla konwencjonalnych przedstawień historii na dużym ekranie W „Układzie” sfabularyzowana relacja skruszonych mafiosów kolaborujących z wymiarem sprawiedliwości zostaje zestawiona z quasi-retrospekcjami ilustrującymi część przywoływanych przez nich informacji. Autorka przyjmuje rolę detektywa, który prowadzi na własną rękę rewizjonistyczne śledztwo.