ASZIK KERIB - reżyseria: Siergiej Paradżanow, Dawid Dodo Abaszydze, scenariusz: Gija Badridze (na podstawie opowiadania Michaiła Lermontowa) zdjęcia: Albert Jawurian muzyka: Dżawanszyr, obsada: Jurij Mgojan, Sofiko Cziaureli , Weronika Metonidze, Ramaz Czchikwadze, Konstantin Stiepankow i in., ZSRR, 1988 , 73’.
Nagrody: Europejska Nagroda Filmowa 1988 za najlepszą scenografię, MFF Wenecja 1988 – oficjalna selekcja (poza konkursem), MFF Stambuł 1989 - Nagroda Specjalna Jury, MFF Fantasporto Porto 1989 - Nagroda Specjalna za całokształt twórczości, Nagroda Związku Filmowców ZSRR Nika 1990 - za najlepszy film fabularny, reżyserię (pośmiertnie), scenografię i zdjęcia.
Aszik Kerib to kontynuacja paradżanowowskiego stylu poetyckiego „kina malarskiego”, z nieruchomą kamerą, pięknymi kompozycjami plastycznymi, bogatą symboliką. Jednak tym razem zamiast tonów tragicznych mamy opowieść romantyczną, radosną, z elementami komicznymi. Paradżanow dał filmowi podtytuł: baśń o zakochanym poecie. Znów pojawiają się motywy miłości, wierności, samotności, jak zwykle u Paradżanowa wyrażane językiem poetyckich metafor.
Bohaterem jest młodzieniec z biednej rodziny, który zarabia na życie grając na weselach. Zakochuje się (z wzajemnością) w córce bogatego kupca tureckiego. Ponieważ w tej sytuacji małżeństwo jest niemożliwe Aszik Kerib udaje się na daleką wędrówkę, na siedem lat, by zdobyć fortunę a przez to przyzwolenie ojca dziewczyny na ich związek. Podczas swych peregrynacji doświadcza różnego rodzaju przygód i jest narażony na różne pokusy, przechodzi jednak zwycięstwo przez wszystkie doświadczenia. Powraca w ostatniej chwili, gdy jego ukochana, zmuszona przez ojca, właśnie ma dokonać obrządku zaślubin z innym mężczyzną. Oblubienica wybiera, oczywiście, naszego bohatera.
Nagrody: Europejska Nagroda Filmowa 1988 za najlepszą scenografię, MFF Wenecja 1988 – oficjalna selekcja (poza konkursem), MFF Stambuł 1989 - Nagroda Specjalna Jury, MFF Fantasporto Porto 1989 - Nagroda Specjalna za całokształt twórczości, Nagroda Związku Filmowców ZSRR Nika 1990 - za najlepszy film fabularny, reżyserię (pośmiertnie), scenografię i zdjęcia.
Aszik Kerib to kontynuacja paradżanowowskiego stylu poetyckiego „kina malarskiego”, z nieruchomą kamerą, pięknymi kompozycjami plastycznymi, bogatą symboliką. Jednak tym razem zamiast tonów tragicznych mamy opowieść romantyczną, radosną, z elementami komicznymi. Paradżanow dał filmowi podtytuł: baśń o zakochanym poecie. Znów pojawiają się motywy miłości, wierności, samotności, jak zwykle u Paradżanowa wyrażane językiem poetyckich metafor.
Bohaterem jest młodzieniec z biednej rodziny, który zarabia na życie grając na weselach. Zakochuje się (z wzajemnością) w córce bogatego kupca tureckiego. Ponieważ w tej sytuacji małżeństwo jest niemożliwe Aszik Kerib udaje się na daleką wędrówkę, na siedem lat, by zdobyć fortunę a przez to przyzwolenie ojca dziewczyny na ich związek. Podczas swych peregrynacji doświadcza różnego rodzaju przygód i jest narażony na różne pokusy, przechodzi jednak zwycięstwo przez wszystkie doświadczenia. Powraca w ostatniej chwili, gdy jego ukochana, zmuszona przez ojca, właśnie ma dokonać obrządku zaślubin z innym mężczyzną. Oblubienica wybiera, oczywiście, naszego bohatera.
Wyznanie miłości włączone jest tu w uroczystość święta płodności i urodzaju. Aszik sypie ryż na głowę swej oblubienicy; oboje siedzą w kwitnącym ogrodzie, a na nich sypią się płatki białych róż. Znów pojawiają się motywy miłości, wierności, samotności, jak zwykle u Paradżanowa wyrażane językiem poetyckich metafor. Film dedykowany jest pamięci Andrieja Tarkowskiego.
