POŻEGNANIA (Okuribito) reż.: Yôjirô Takita; scen.: Kundo Koyama; zdj.: Takeshi Hamada; muz.: Joe Hisaishi; Japonia 2008 (130 min)
w.: Masahiro Motoki (Daigo Kobayashi); Tsutomu Yamazaki (Ikuei Sasaki); Ryoko Hirosue (Mika Kobayashi); Kazuko Yoshiyuki (Tsuyako Yamashita); Kimiko Yo (Yuriko Kamimura); Takashi Sasano (Shokichi Hirata)
2009 - Oscar, Academy Awards - Najlepszy Film Nieanglojęzyczny
2009 - Asian Film Awards: Najlepszy Aktor [Masahiro Motoki]
2009 - Nagrody Japońskiej Akademii: Najlepszy Film, Najlepszy Reżyser, Najlepsze Zdjęcia, Najlepszy Montaż, Najlepszy Scenariusz, Najlepszy Aktor [Masahiro Motoki]; Najlepszy Dźwięk; Najlepsze Oświetlenie, Najlepsza Męska Rola Drugoplanowa [Tsutomu Yamazaki], Najlepsza Drugoplanowa Rola Żeńska [Kimiko Yo]
2009 - Blue Ribbon Awards: Najlepszy Aktor [Masahiro Motoki]
2009 - Kinema Junpo Awards: Najlepszy Scenariusz; Najlepszy Aktor; Najlepszy Reżyser; Najlepszy Film
2009 - Mainichi Film Concours: Najlepszy Film, Najlepszy Dźwięk
2009 - Yokohama Film Festival: najlepsza Aktorka Drugoplanowa, Najlepszy Reżyser, Najlepszy Film
2009 - Palm Springs International Film Festival: Nagroda Publiczności
2008 - Montréal World Film Festival: Grand Prix des Amériques
2008 - Nikkan Sports Film Awards: Najlepszy Film, Najlepszy Reżyser
2008 - Hawaii International Film Festival: Nagroda Publiczności
2008 - Hochi Film Awards: Najlepszy Film
Zdolny wiolonczelista Daigo Kobayashi (Masahiro Motoki) traci pracę, gdy rozwiązuje się jego orkiestra. Postanawia wraz z żoną (Ryoko Hirosue) powrócić do rodzinnego miasteczka i tam poszukać dla siebie nowej pracy i nowego życia. Odpowiada na ogłoszenie zatytułowane ?Okuribito? (ang. "Departures") w nadziei na pracę w agencji turystycznej. Jak się jednak okazuje, jest to praca w domu pogrzebowym, Daigo zostaje tzw. "nokanshi" (osobą, która składa ciało zmarłego do trumny). Choć całe jego otoczenie patrzy raczej niechętnie na nową pracę Daigo, on odnajduje się w nowej roli strażnika bram życia i śmierci, pośrednika i przewodnika ku zaświatom. Jednocześnie paradoksalnie uczy się odkrywać radość i piękno życia.
