PANORAMA NIEMIECKA
BARBARA
reż.: Christian Petzold
scen.: Christian Petzold, Harun Farocki
zdj.: Hans Fromm
muz.: Stefan Will
w.: Nina Hoss (Barbara), Ronald Zehrfeld (André), Jasna Fritzi Bauer (Stella), Jannik Schümann (Mario), Christina Hecke (Karin), Rainer Bock (Klaus), Claudia Geisler (siostra Schlösser), Deniz Petzold (Angelo)
prod.: Niemcy 2012 (105 min)
Srebrny Niedźwiedź za reżyserię na MFF w Berlinie’2012; Niemiecka Nagroda Filmowa’2012 za najlepszy film
Barbara ma pełną świadomość tego, że – w oczach władzy – każdy jej ruch może stanowić pretekst do zastosowania drobnego szantażu lub zaoferowania zgniłego kompromisu. Mimo wyrażanej przez siebie powściągliwości kobieta pozostaje wierna lekarskiemu etosowi i za jego sprawą mimowolnie angażuje się w życie otoczenia.
CI, KTÓRZY ŻYJĄ I UMIERAJĄ (Die Lebenden)
reż.: Barbara Albert
scen.: Barbara Albert
zdj.: Bogumił Godfrejów
muz.: Lorenz Dangel
w.: Anna Fischer (Sita), Daniela Sea (Silver), August Zirner (Lenzi), Itay Tiran (Jocquin), Emily Cox (Agnes), Winfried Glatzeder (Michael), Hanns Schuschnig (Gerhard Weiss)
prod.: Niemcy/Polska/Austria 2012 (120 min)
"Starałam się w inny sposób opowiedzieć o winie. Postać sprawcy ma w sobie wiele wymiarów, to nie tylko potwór ale i człowiek taki jak my. Kiedy robiłam w Bośni dokumentację do mojego poprzedniego filmu, rozmawiałam z wieloma sprawcami zbrodni, młodymi ludźmi, którzy na pozór byli bardzo podobni do mnie. A jednak uczestniczyli w masakrze. „Ci, którzy żyją i umierają” pokazuje otchłań, jaka otworzyła się w zwyczajnej rodzinie. Chodziło mi o to by przyjrzeć się temu, jak przebiega proces „akceptacji” zbrodniarza w rodzinie. Główna bohaterka może bowiem zbudować tylko wtedy swoją tożsamość, gdy wszystkie tabu rodzinne zostaną odkryte.
Jest to film w dużej mierze autobiograficzny. Niektóre wydarzenia z historii mojej rodziny dosłownie zacytowałam w filmie, inne odpowiednio zaadaptowałam. Mój dziadek był w Auschwitz. I był tam w roli sprawcy. We mnie też, na początku zmierzenia się z jego historią, był ogromny wstyd i łzy. Jednak po jakimś czasie uznałam, że nie mogę sama siebie stawiać jako współodpowiedzialnej za jego przeszłość. Nie mogę być, tak jak moja bohaterka, na zawsze tylko wnuczką sprawcy".
Barbara Albert - PROFIL.AT 17.11.2012
DOM NA WEEKEND (Was bleibt?)
reż.: Hans-Christian Schmid
scen.: Bernd Lange
zdj.: Bogumił Godfrejów
muz.: The Notwist
w.: Lars Eidinger (Marko Heidtmann), Corinna Harfouch (Gitte Heidtmann), Sebastian Zimmler (Jakob Heidtmann), Ernst Stötzner (Günter Heidtmann), Picco von Groote (Ella Staudt), Egon Merten (Zowie Heidtmann), Birge Schade (Susanne Graefe), Eva Meckbach (Tine Gronau)
prod.: Niemcy 2012 (85 min)
Akcja rozgrywa się w wygodnym, stylowo urządzonym domu. Dwóch dorosłych synów spędza weekend u rodziców. Ale każdy nosi tu w sobie zadry. Matka od lat cierpi na ciężką depresję, ratują ją ciężkie psychotropy. Ojciec, zamożny profesor, po 30 latach opieki nad kobietą ma dosyć strachu o nią za każdym razem, gdy wychodzi z domu. Jeden syn właśnie rozszedł się z żoną, drugi nie potrafi rozkręcić swojego gabinetu dentystycznego. Ale te problemy są tylko zapalnikiem spirali konfliktów, niespełnień i ran, które gromadzą się w człowieku. Schmid zadaje podstawowe pytania.
DWA ŻYCIA (Zwei Leben)
reż.: Georg Maas
scen. (na podst. powieści Hannelore Hippe): Georg Maas, Christoph Tölle, Ståle Stein Berg, Judith Kaufmann
zdj.: Judith Kaufmann
w.: Juliane Köhler (Katrine), Liv Ullmann (Ase Evensen), Vicky Krieps (Kathrin Lehnhaber), Ken Duken (Sven Solbach), Rainer Bock (Hugo), Dennis Storhøi (Hogseth), Sven Nordin (Bjarte), Ursula Werner (Hiltrud), Thomas Lawincky (Kahlmann)
prod.: Niemcy/Norwegia 2012 (97 min)
Akcja rozpoczyna się w 1990 roku, kiedy to poznajemy Katrine, świeżo upieczoną babcię, cieszącą się spokojnym życiem w Norwegii. Chwilę później przenosimy się na niemieckie lotnisko, gdzie widzimy Katrine w przebraniu podczas jakiejś tajnej misji. W ten sposób rozpoczyna się podróż przez dwa życia kobiety starającej się uratować jedno ze swoich wcieleń. Do walki o to zmusza ją wizyta adwokata Svena reprezentującego norweskie dzieci odebrane rodzinom w ramach akcji Lebensborn. Zeznania Katrine odgrywałaby bardzo istotną rolę w procesie oskarżenia rządów niemieckiego i norwerskiego, ponieważ jako jedynej udało jej się uciec z Niemiec Wschodnich i odnaleźć swoją matkę w Norwegii. W tym momencie rodzinna sielanka Katrine legła w gruzach...
DZIŚ JESTEM BLONDYNKĄ (Heute bin ich blond)
reż.: Marc Rothemund
scen.: Kati Eyssen, Sophie van der Stap
zdj.: Martin Langer
muz.: Johan Hoogewijs, Mousse T.
w.: Lisa Tomaszewski (Sophie Ritter), Karoline Teska (Annabel), David Rott (Rob), Alice Dwyer (Saskia Ritter), Peter Prager (Wolfgang Ritter), Gerald Alexander Held (dr Friedrich Leonhard), Jasmin Gerat (Chantal), Daniel Zillmann (Pfleger Bastian), Katrin Pollitt (Pauke), Sebastian Bezzel (docent), Ben Braun (dr Konrad), Chiron Elias Krase (Emil)
prod.: Niemcy/Belgia 2013 (115 min)
Czy można jeszcze wycisnąć w kinie coś nowego z tematu „chory(a) na raka”? To motyw, który z dużą regularnością wraca na ekran, przeważnie w elegijnym ujęciu. „W pół drogi” Andreasa Dresena pokazywał jak choroba prowadzi do fizycznej i psychicznej dekonstrukcji człowieka. Trudno o bardziej przygnębiający obraz takiego procesu pokazany w kinie. „Dziewczyna z perukami” znajduje się na antypodach filmu Dresena. Film Rothemunda niesie optymistyczne przesłanie. 21-letnia Sophie dopiero zaczyna dorosłe życie. Wykrycie w trakcie badania raka mózgu brzmi dla niej jak wyrok. Ale Sophie nie wpada w depresję. Chce żyć i cieszyć się życiem. Nawet tak krótkim, jakie prorokują jej lekarze. Cieszy się każdą chwilą, żyje intensywniej niż dotąd. Ma to szczęście, że wokół siebie ma grono życzliwych osób, które wspierają jej apetyt na życie. Sophie działa spontanicznie, nie kalkuluje, nie odmawia sobie odrobiny szaleństwa. I znajduje sposób, żeby oswoić, a następnie przechytrzyć chorobę. W końcu ma tyle planów na przyszłość, tyle rzeczy do zrobienia…
HANNAH ARENDT
reż.: Margarethe von Trotta
scen.: Margarethe von Trotta, Pam Katz
zdj.: Caroline Champetier
muz.: André Mergenthaler
w.: Barbara Sukowa (Hannah Arendt), Axel Milberg (Heinrich Blücher), Janet McTeer (Mary McCarthy), Julia Jentsch (Lotte Köhler), Ulrich Noethen (Hans Jonas), Michael Degen (Kurt Blumenfeld), Nicholas Woodeson (William Shawn), Victoria Trauttmansdorff (Charlotte Beradt), Klaus Pohl (Martin Heidegger)
prod.: Niemcy/Francja/Luksemburg 2012 (113 min)
Akcja filmu toczy się w latach 1960-1964 i koncentruje się na wydarzeniach związanych z procesem Eichmanna. Jako korespodentka czasopisma "The New Yorker", Hannah Arendt z bliska obserwowała proces niemieckiego zbrodniarza. Do Jerozolimy jechała z przekonaniem, że uda jej się stanąć twarzą w twarz ze "złem radykalnym". Wbrew oczekiwaniom Arendt, Eichmann okazał się jednak nie być diabłem wcielonym, ani nikim, kogo można by uznać za egzemplifikację zła radykalnego. Pod wpływem zeznań oskarżonego jej spojrzenie na sprawę zmieniło się, i to dość radykalnie. Publikacje wywołały olbrzymi skandal, a sama Arendt stała się obiektem ataku ze strony przyjaciół, amerykańskich intelektualistów, mediów, a przede wszystkim środowisk żydowskich.
LORE
reż.: Cate Shortland
scen. (na podst. powieści Rachel Seiffert): Cate Shortland, Robin Mukherjee
zdj.: Adam Arkapaw
muz.: Max Richter
w.: Saskia Rosendahl (Lore), Nele Trebs (Liesel), André Frid (Günther), Mika Seidel (Jürgen), Kai-Peter Malina (Thomas), Ursina Lardi (matka), Hans-Jochen Wagner (ojciec)
prod.: Niemcy/ Australia/Wielka Brytania 2012 (109 min)
Nagroda publiczności na MFF w Locarno’2012; Bronze Horse oraz nagrody za rolę kobiecą (S. Rosendahl), zdjęcia i muzykę; nagroda za debiut reżyserski na MFF w Valladolid’2012
Po upadku III Rzeszy, gdy jej rodzice zostają aresztowani, razem z czwórką młodszego rodzeństwa, przez zniszczony wojną kraj, usiłuje przedrzeć się do babci, która mieszka na wsi pod Hamburgiem. Ma do pokonania 900 kilometrów i całe lata, przez które wpajano jej wiarę w ideologię narodowego socjalizmu.
OH BOY
reż.: Jan Ole Gerster
scen.: Jan Ole Gerster
zdj.: Philipp Kirsamer
w.: Tom Schilling (Niko Fischer), Inga Birkenfeld (Hannah), Michael Gwisdek (Friedrich), Marc Hosemann (Matze), Steffen Jürgens (Ralf), Friederike Kempter (Julika Hoffmann), Arnd Klawitter (Phillip Rauch), Frederick Lau (Ronny), Katharina Schüttler (Elli), Theo Trebs (Marcel)
prod.: Niemcy 2012 (83 min)
Niko nie przejmuje się niczym. Rzuca studia i oddaje się uciechom oferowanym przez Berlin. Jego niezobowiązujące podejście do innych kobiet sprawia, że zostawia go dziewczyna. Nadchodzi jednak dzień, w którym Niko musi stawić czoła dorosłości i ponieść konsekwencje swojej swawoli.
VINCENT CHCE NAD MORZE (Vincent will Meer)
reż.: Ralf Huettner
scen.: Florian David Fitz
zdj.: Andreas Berger
muz.: Stevie Be-Zet, Ralf Hildenbeutel
w.: Florian David Fitz (Vincent), Karoline Herfurth (Marie), Katharina Müller-Elmau (dr Rose), Johannes Allmayer (Alexander), Heino Ferch (ojciec Vincenta), Karin Thaler (Monika)
prod.: Niemcy 2010 (96 min)
Dwudziestokilkuletni Vincent cierpi na zespół Tourette'a, objawiający się nerwowymi tikami, niepohamowanym wykrzykiwaniem wulgaryzmów i zachowaniem wskazującym, że w jego komórki nerwowe co chwilę – jak sam stwierdza – załatwia się gromada krasnoludków. Kiedy umiera jego ukochana matka, trafia do zakładu psychiatrycznego. Ojciec, polityk walczący o reelekcję, uznaje, że chory syn przeszkodziłby mu w kampanii wyborczej. W ośrodku chłopak poznaje cierpiącego na nerwicę natręctw, pedantycznego Alexa i weterankę anoreksji Marie. Osamotniony Vincent, pozostawiony na uboczu toczącego się życia, postanawia uciec z zakładu i jechać nad morze, gdzie chciałby rozsypać prochy matki. Chłopak wspólnie z przyjaciółmi kradnie samochód szefowej ośrodka i wraz z nimi wyrusza w stronę Morza Śródziemnego. Tak zaczyna się ich wspaniała droga ku wolności. Są szczęśliwi i w końcu mogą myśleć o tym co dla nich najważniejsze: miłości, przyjaźni, odpowiedzialności...
